Marjolein Lolkema: Terug in Nederland

Marjolein Lolkema: Terug in Nederland© Marjolein Lolkema

Marjolein Lolkema is al jaren dé multimediale correspondent Noord-Amerika van De Zwartewaterkrant. Lolkema begon in 2008 binnen De Zwartewaterkrant met een eigen rubriek: 'Literatureluurtjes'. De geboren en getogen Sluziger schreef iedere week een rubriek. Het bleek niet genoeg voor de dochter van Anneke en Albert Greveling. Ze wilde meer: 'Kan ik gaan, dan wil ik gaan!'. Het zegt veel over haar achtergrond, drijfveren, doelen en haar idealen. Zij was naar eigen zeggen toe aan een nieuwe stap in haar carrière. Ze vertrok in de zomer van 2017 met echtgenoot Frank Lolkema naar Noord-Amerika. Inmiddels is ze alweer een paar weken in Nederland. ´Als ik mijn huis in Amerika mis, kijk ik een app via onze beveiligingscamera even bij ons huis. Soms krijgen we waarschuwingen dat er iemand bij ons huis is, heel handig. Maar soms ook eng.´

Als er een engerd om ons huis loopt en in de tuin in de sneeuw begint te graven. Gelukkig kunnen we dan een lieve buurman waarschuwen, die een en ander even komt checken (de engerd bleek de nieuwe meneer van het gas te zijn, hij kon onze gastank niet vinden: de gastank lag verstopt onder een dikke laag sneeuw).

Soms krijgen we melding dat er een huisdier rond de woning loopt. Vaak zijn het de honden van de buurvrouw, die zich onze tuin nu aan het toeëigenen zijn, maar het gebeurt ook dat de camera het een beetje verkeerd ziet. Er komt namelijk geregeld een Elk (wapiti hert) op bezoek. De planten in onze hanging baskets zijn zeer geliefd bij haar.

Toch is het ook weer fijn om terug in Nederland te zijn. Niet na te hoeven denken hoe je iets in het Amerikaans zegt, het Nederlandse brood, blokjes kaas en plakjes grillworst als lekkernij in het weekend, en 1 x per week trakteren we ons op heerlijke Nederlandse patat en een kroket. Of we eten een menu’tje kibbeling met patat. Oh wat lekker allemaal! Vraag een emigrant wat hij/zij het meest mist, dan is het naast familie, vooral het eten.

Zelfs als we uiteten gaan in een restaurant, kunnen we intens genieten. In Amerika zijn bijna alle restaurants hetzelfde: broodje hamburger, kip nuggets, een steak of een pizza. En echt waar, in Amerika kun je ook echt lekker uiteten gaan, maar de keuze is zo anders dan hier in Nederland.

Waar we in Nederland nog niet goed aan kunnen wennen is het weer (regen, regen, grauwe lucht) en de haast die iedereen lijkt te hebben. Als we in Amerika in de bergen aan het wandelen zijn en we komen anderen tegen, dan zullen ze in bijna alle gevallen even willen bijkletsen. Zelfs met volkomen onbekenden hebben we daar geregeld mooie gesprekken in het het midden van de natuur. Het komt zelden voor dat deze wandelaars je wegkijken en niets met je te maken willen hebben.

Sommigen zeggen dat dit schijnvriendelijkheid is van die oppervlakkige Amerikanen. Ik heb liever die schijnvriendelijkheid dan negeren van een ander. Ik moet wel bekennen dat er bepaald gedrag is dat ik door Amerikanen inmiddels flink ben gedrild om het Amerikaans te doen. Als ik bijvoorbeeld in een supermarkt loop en ik bots met mijn winkelwagentje bijna tegen een ander aan, dan zeg ik ‘sorry ‘. Ik zeg steeds ‘sorry ‘ook voor dingen waar ik niets aan kan doen. Hier krijg dan reacties als ‘nou ja zeg, ik loop tegen jou aan’. Dus, als ik een keer sorry zeg, terwijl het niet nodig is, dan hiervoor ‘sorry ‘.

Vanmorgen was ik de honden aan het uitlaten op een weggetje aan de andere kant van het Meppelerdiep. Ik kan aan mijn kant van het water de provinciale weg zien en ook de gemeenschap Doosje. Van verre hoor ik de sirene van een ambulance. Ik blijf kijken of ik de ambulance al zie en ja hoor, daar rijdt de ambulance. Nog voor Doosje rijdt er een vuilniswagen die een ‘Remietje’ doet (vrij naar het verhaal Remi, geschreven door Hector Malot - iemand die een Remietje doet, denkt alleen op de wereld te zijn). Al rijdt de ambulance nog zoveel harder dan deze grote zware vuilniswagen en gebruikt de ambulance sirene en zwaailichten, dan nog rijdt de truck rustig door. Met veel tegenliggers op de weg, komt de ambulance er niet langs heen. Je zal er maar in liggen en snel zorg nodig hebben.

In heel Amerika is het verplicht om, als er hulpverleners aan komen die hun zwaailichten en sirenes gebruiken, meteen zo ver mogelijk aan de kant van de weg stil te gaan staan. Je mag niet rijden op dat moment. In de stad gaat iedereen op de buitenste baan staan, zodat hulpverleners via de binnenbanen hun weg kunnen vervolgen. Ik ben altijd onder de indruk hoe gedisciplineerd Amerikanen dit doen. Geen gezeur, gewoon je auto even stilzetten aan de kant van de weg. Zelfs op de highway langs de rivier, waar maar twee banen zijn, reageren automobilisten snel: gauw een parkeerplaatsje op en wachten of zo dicht mogelijk tegen de wegkant aan parkeren.

Nu zie je op de highway’s in onze omgeving niet vaak een ambulance rijden. De meeste inwoners hier hebben een abonnement op de trauma helikopter en zodra de ambulancemedewerkers (in Amerika zijn dit brandweermensen) zien dat je dit abonnement hebt, roepen ze de trauma helikopter op. Want A. er zijn niet veel ambulances en die er zijn houden ze het liefst zo dicht mogelijk in of bij het dorp en B. ze houden er niet van om op hoge snelheid over deze wegen te rijden in verband met de vele beesten die er zijn.

Nou ja, alles went, zeggen ze. Ik ga er nog maar een Nederlands dropje op nemen.

Door: De Zwartewaterkrant | Nieuwsredactie
Artikelcorrectie of aanvulling doorgeven? Meld het ons. Heeft u tips voor onze redactie? Bel dan de tiplijn: 038 - 88 88 853.